ΤΗ ΙΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Μύρωνος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ιστώμεν Στίχους ς' καί ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια τρία τής Εορτής, καί τρία τού Αγίου.

Τής Εορτής

Ήχος β'

Ποίοις ευφημιών

Ποίοις οι ευτελείς χείλεσι, μακαρίσωμεν τήν Θεοτόκον, τήν τιμιωτέραν τής κτίσεως, καί αγιωτέραν υπάρχουσαν, Χερουβίμ καί πάντων τών Αγγέλων, τόν θρόνον, τού Βασιλέως τόν ασάλευτον, τόν οίκον, εν ώ κατώκησεν ο Ύψιστος, τήν σωτηρίαν τού κόσμου, τού Θεού αγίασμα, τήν παρέχουσαν τοίς πιστοίς, εν τή θεία μνήμη αυτής, πλουσίως τό μέγα έλεος.

Ποία πνευματικά άσματα, νύν προσάξωμέν σοι Παναγία, τή γάρ αθανάτω Κοιμήσει σου, άπαντα τόν κόσμον ηγίασας, καί πρός υπερκόσμια μετέβης, τό κάλλος, κατανοείν τού Παντοκράτορος, καί τούτω, οίά περ Μήτηρ συναγάλλεσθαι, αγγελικών σοι ταγμάτων, δορυφορησάντων αγνή, καί ψυχών δικαίων, μεθ' ών αίτησαι ημίν, ειρήνην καί μέγα έλεος.

Τίνα τά φοβερά άσματα, ά προσήξάν σοι τότε Παρθένε; κύκλω τής σής κλίνης ιστάμενοι, πάντες οι τού Λόγου Απόστολοι, καί θαμβητικώς αναβοώντες; Απαίρει, τού Βασιλέως τό παλάτιον, υψούται, η κιβωτός τού αγιάσματος, Πύλαι επάρθητε όπως, τού Θεού η πύλη, εν πολλή εισέλθη χαρά απαύστως τώ κόσμω, αιτουμένη τό μέγα έλεος.

Τού Αγίου

Ο αυτός

Ότε, εκ τού ξύλου σε

Ότε αθεϊας η πυρά, πάσαν κατενέμετο χώραν μακαριώτατε, τότε εξαπτόμενος ζέσει τού Πνεύματος, τόν εκ Κόρης θεόπαιδος, εκήρυξας Λόγον, σάρκα ενδυσάμενον δι' αγαθότητα, όθεν καί πυρός καί βασάνων, ήνεγκας δεινάς τιμωρίας, σθένει δυναμούμενος τού Πνεύματος.

Ότε ο δυσώνυμος εχθρός, έσπευδε θωπείαις συλήσαι, τήν σήν διάνοιαν, τότε γενναιότητι καλλωπιζόμενος, αντετάξω στερρότατα, καί ήνεγκας πόνους, άπονον πρός λήξίν σε διαβιβάζοντας, μάρτυς αξιάγαστε Μύρων, τοίς εν ουρανοίς βασιλείας, καί τής δι' αιώνος απολαύσεως.

Ότε τοίς βουνεύροις ο εχθρός, έτυπτε ξεσμοίς ανενδότως, εκδαπανώμενον, μάρτυς τό σαρκίον σου τό ιερώτατον, πρός Χριστόν ενητένιζες, τόν αγωνοθέτην, χείρά σοι προτείνοντα θείας δυνάμεως, όθεν εκτελέσας τον δρόμον, έτυχες μεγίστων επάθλων, Mύρων αθλοφόρε γενναιότατε.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Η τών ουρανών υψηλοτέρα υπάρχουσα, καί τών Χερουβίμ ενδοξοτέρα, καί πάσης κτίσεως τιμιωτέρα, η δι' υπερβάλλουσαν καθαρότητα, τής αϊδίου ουσίας δοχείον γεγενημένη, εν ταίς τού Υιού χερσί, σήμερον τήν παναγίαν παρατίθεται ψυχήν, καί σύν αυτή πληρούται τά σύμπαντα χαράς, καί ημίν δωρείται τό μέγα έλεος.

Εις τόν Στίχον, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Δήμος τών Μαθητών, ηθροίσθη εκ περάτων, σύν τοίς σεπτοίς Αγγέλοις, Μήτηρ Θεού κηδεύσαι, τό θεοδόχον σώμά σου.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Δεύτε οι γηγενείς, σήμερον σύν Αγγέλοις, στησώμεθα χορείαν, φαιδράν εν τή Κοιμήσει, τής μόνης Θεομήτορος.

Στίχ. Ώμοσε Κύριος τώ Δαυϊδ αλήθειαν.

Σώμά σου τή φθορά, απρόσιτον υπήρξε, καί πρός ταφήν εδόθη, τής φύσεως τώ νόμω, μένει δέ αδιάφθορον.

Δόξα... Καί νύν... Ήχος β'

Η πανάμωμος νύμφη καί Μήτηρ τής ευδοκίας τού Πατρός, η Θεώ προορισθείσα εις εαυτού κατοίκησιν, τής ασυγχύτου ενώσεως, σήμερον τήν άχραντον ψυχήν, τώ Ποιητή καί Θεώ παρατίθεται, ήν Ασωμάτων δυνάμεις, θεοπρεπώς υποδέχονται, καί πρός ζωήν μετατίθεται, η όντως Μήτηρ τής ζωής, η λαμπάς τού απροσίτου φωτός, η σωτηρία τών πιστών, καί ελπίς τών ψυχών ημών.

Απολυτίκιον  Ήχος α'

Εν τή Γεννήσει τήν παρθενίαν εφύλαξας, έν τή Κοιμήσει τόν κόσμον ού κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης πρός τήν ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα τής ζωής, καί ταίς πρεσβείαις ταίς σαίς λυτρουμένη, εκ θανάτου τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν α' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος γ'  Τήν ωραιότητα

Από τού σκήνους σου, τήν νοεράν σου ψυχήν, από τού τάφου δέ, τήν καθαράν σου σκηνήν, παραλαβών ο σός Υιός, μετέστησε Θεοτόκε, εις τά επουράνια, αποδούς τά επίχειρα, τοίς αποτολμήσασι, περιτρέψαι σόν σκίμποδα, όν τούς εν πίστει ασπαζομένους, σώζε πανάχραντε πρεσβείαις σου.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Μετά τήν β' Στιχολογίαν

Κάθισμα τής Εορτής

Ήχος δ'  Κατεπλάγη Ιωσήφ

Σέ χερσί τού δι' ημάς, ενανθρωπήσαντος εκ σού, παραθεμένην τήν ψυχήν, ως πλαστουργός σου καί Θεός, πρός τήν ζωήν τήν ακήρατον μετέστησεν, όθεν σε σεπτώς μακαρίζομεν, τήν μόνην Καθαράν καί αμόλυντον, καί Θεοτόκον άπαντες κυρίως, ομολογούντες κραυγάζομεν, Χριστόν δυσώπει, πρός όν μετέστης, σώσαι τάς ψυχάς ημών.

Δόξα... Καί νύν... Τό αυτό

Οι Κανόνες, ο πρώτος τής Εορτής, καί τού Αγίου ο παρών, ού η Ακροστιχίς.

Άδω Μύρων σου τήν μυρίπνοον χάριν. Iωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος β'

Δεύτε λαοί

Αίνον Θεώ, επί τή μνήμη χορεύοντες, τού αθλοφόρου Μύρωνος, άσωμεν άπαντες, ενισχύσαντι τούτον, τό κράτος διολέσαι, τού πολεμήτορος.

Δώρον σαυτόν, τώ ευεργέτη προσήγαγες, καί ιερόν ανάθημα, καί καλλιέρημα, καί ευώδη θυσίαν, νομίμως εναθλήσας, μάρτυς πολύαθλε.

Ως νουνεχής, ως καθαρός ναός ένδοξε, τού εκ Παρθένου λάμψαντος, τόν εφορμήσαντα, συνταράξαι τήν θείαν, αγέλην ψυχοφθόρον, λύκον εδίωξας,

Θεοτοκίον

Μόνη Θεόν, απειρογάμως εκύησας, όν αθλοφόροι μάρτυρες, ομολογήσαντες, ημίν ομοιωθέντα, κατήργησαν τήν πλάνην, άχραντε Δέσποινα.

Ωδή γ'

Εν πέτρα με τής πίστεως

Υψώσας σου τόν έρωτα τής καρδίας, πρός Κύριον Σταυρώ τόν ανυψωθέντα, υψώθης επί ξύλου ώ αθλοφόρε, καταξεόμενος, προθύμως μέλπων τε, Ως ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Ρημάτων σου τά βέλη ηκονημένα, κατέπηξας τυράννου εν τή καρδία, γενναίε στρατιώτα τού Βασιλέως, Χριστού πανεύφημε, καί ψάλλων έλεγες, Ως ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Ως όρθρος ως ημέρα επανατείλας, διέλυσας τόν ζόφον τής αγνωσίας, εφώτισας τούς ψάλλοντας καθ' εκάστην, Μύρων πολύαθλε, Σύ εί Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Νοσούσαν αθεϊα τήν πάσαν κτίσιν, Θεόν κυοφορήσασα ιατήρα, Παρθένε εθεράπευσας παραδόξως, ευχαριστούντές σοι, διό κραυγάζομεν, Ως ουκ έστιν άμωμος, πλήν σου Δέσποινα.

Ο Ειρμός

«Εν πέτρα με τής πίστεως στερεώσας, επλάτυνας τό στόμα μου επ' εχθρούς μου, ηυφράνθη γάρ τό πνεύμά μου εν τώ ψάλλειν, Ουκ έστιν Άγιος, ως ο Θεός ημών, καί ουκ έστι δίκαιος, πλήν σου Κύριε».

Κοντάκιον τής Εορτής

Ήχος πλ. β'  Αυτόμελον

Τήν εν πρεσβείαις ακοίμητον Θεοτόκον, καί προστασίαις αμετάθετον ελπίδα, τάφος καί νέκρωσις ουκ εκράτησεν, ως γάρ ζωής Μητέρα, πρός τήν ζωήν μετέστησεν, ο μήτραν οικήσας αειπάρθενον.

Κάθισμα τού Αγίου

Ήχος δ'  Επεφάνης σήμερον

Μυριπνόοις άσμασι, καί υμνωδίαις, συνελθόντες στέψωμεν, τόν ιερόαθλον πιστοί, Μύρωνα πάντες τόν ένδοξον, ρώσιν διδόντα, παντοίων κακώσεων.

Δόξα... Καί νύν...

Τής Εορτής  Όμοιον

Τήν σεπτήν Μετάστασιν, σού Παναγία, εορτήν στησάμενοι, σέ ανυμνούμεν ευσεβώς, Θεογεννήτορ πανύμνητε, μή ούν παρίδης τούς πόθω υμνούντάς σε.

Ωδή δ'

Υμνώ σε, ακοήν γάρ Κύριε

Σωτήρα, καί Θεόν καί Κύριον, τόν εκλάμψαντα εκ Παρθένου, ομολογών ένδοξε, σταδίου μέσον τών τυράννων οφρύν, καρτερία εταπείνωσας, καί τήν πολυθεϊαν εξηφάνισας.

Ουδόλως, υπενδύς ξεόμενος, καί τυπτόμενος γενναιόφρον, Αγγέλους κατέπληξας, ορώντάς σου τήν καρτερίαν, δι' ής δυσμενείς ασάρκους ώλεσας, καί νικηφόρος μάρτυς εχρημάτισας.

Υπάρχων, θείας δρόσου έμπλεως, υπεισήλθες γενναιοφρόνως, τήν τού πυρός κάμινον, ορώμενος εν ταύτη Μύρων, σοφέ σύν Αγγέλοις αγαλλόμενος, καί μηδαμώς παμμάκαρ φλογιζόμενος.

Θεοτοκίον

Τό μέγα, καί φρικτόν Μυστήριον, τής λοχείας σου καταπλήττει, πάσαν Αγνή έννοιαν, ότι Θεός ενανθρωπήσαι εκ σού, αγαθότητι ευδόκησεν, εις σωτηρίαν κόσμου καί ανάπλασιν.

Ωδή ε'

Ο φωτισμός

Η θεαυγής, καί φωσφόρος σου μνήμη, τή τού Αγίου Πνεύματος δυνάμει, εις πάντα κόσμον εφαπλουμένη, φωτισμόν ευσεβείας, καταυγάζει τούς ταύτην σέβοντας, καί τάς αριστείας τάς σάς καταγγέλλοντας.

Νεανικώς, τάς πικράς τιμωρίας όντως υπέστης, άσαρκος καθάπερ γενναίε μάρτυς, αφαιρεθείς γάρ, τήν δοράν εκαρτέρεις, ώσπερ άλλου πάσχοντος ένδοξε, σθένει αοράτω σαφώς δυναμούμενος.

Μύρον οι σοί, εναπέσταξαν πόνοι μάρτυς ευώδες, πάσαν δυσωδίαν αποδιώκον, τής αθεϊας, τήν Χριστού δέ Αγίαν Εκκλησίαν, ευωδιάζον αεί, πίστει σε καί πόθω σαφώς μακαρίζουσαν.

Θεοτοκίον

Υπέρ ημών, τόν εκ σού σαρκωθέντα αρρήτω λόγω, Πάναγνε δυσώπει ευλογημένη, όπως ρυσθώμεν ορωμένων καί πάντων αοράτων, εχθρών πανάμωμε, οι σέ Θεοτόκον αγνή καταγγέλλοντες.

Ωδή ς'

Πρός κύριον εκ κήτους

Ρανίσι σου, αιμάτων ιερών κατεπόντισας, δαιμόνων φάλαγγας, στρατιώτα γενναιότατε, καί στεφανηφορών, πρός Θεόν ανέδραμες, νικηφόρος γενόμενος άριστος.

Ιδόντες σου, τό πρόσωπον λαμπρυνθέν οι τύραννοι, θείαις λαμπρότησιν, αθλοφόρε κατεπλάγησαν, μή γνόντες δέ Θεόν, σκότος προσελάβοντo, αιωνία κολάσει πεμπόμενοι.

Προστάξεσιν, ωμοτάτου τυράννου υπέφερες, δοράς τήν αφαίρεσιν, υπέρ φύσιν αξιάγαστε, δεικνύς τήν πρός Θεόν, καθαράν σου έφεσιν, καί διόλου παμμάκαρ ανάνευσιν.

Θεοτοκίον

Νόμοι εν σοί, καινίζονται παρθένε τής φύσεως, υπέρ γάρ φύσιν σύ, τόν τή φύσει ακατάληπτον, Θεόν Εμμανουήλ, παραδόξως τέτοκας, εις ημών τών πιστών αναγέννησιν.

Ο Ειρμός

«Πρός Κύριον, εκ κήτους ο Ιωνάς εβόησε, Σύ με ανάγαγε, εκ πυθμένος, Άδου δέομαι, ίνα ως λυτρωτή, εν φωνή αινέσεως, αληθείας τε πνεύματι θύσω σοι».

Κοντάκιον  Ήχος β'

Τά άνω ζητών

Εκ βρέφους Χριστόν, ποθήσας παναοίδιμε, καί τούτου τηρών, τά θεία παραγγέλματα, πρός αυτόν ανέδραμες, ολοκλήρως Μύρων καί κατέπαυσας, σύν Αγγέλοις δοξάζων αυτόν, αιτούμενος πάσι θείαν άφεσιν.

Ο Οίκος

Τόν εκ κοιλίας ηγιασμένον ανυμνήσωμεν πάντες, ως ευώδες Χριστού μύρον παναληθέστατον, όντως γάρ τοίς προσιούσιν εν πίστει θερμή, τάς ιάσεις παρέχει τών νοσημάτων, τή γάρ αγάπη τού Κτίστου πυρούμενος, συμπάσχει τοίς εν ανάγκαις, καί λυτρούται δεινών ο πανόλβιος, μυρίζων πάντας τή χάριτι, τή δοθείση αυτώ εκ τού Πνεύματος, αιτούμενος πάσι θείαν άφεσιν.

Συναξάριον

Τή ΙΖ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Αγίου μάρτυρος Μύρωνος.

Στίχοι

·          Τί μοι κεφαλής η τομή, Mύρων λέγει.

·          Πρός τό στέφειν μέλλον με πάντιμον στέφος;

·          Εβδομάτη δεκάτη Μύρωνα τάμε ξίφος οξύ.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Στράτωνος, Φιλίππου, Ευτυχιανού καί Κυπριανού.

Στίχοι

·          Εθεντό με βδέλυγμα, φησίν ο Στράτων,

·          Άνδρες βδελυκτοί, καί πυρί κτείνουσί με.

·          Φιλών Θεόν, Φίλιππε, καί ψυχής πλέον

·          Κατακριθείς πύρ, ού φιλόψυχος γίνη.

·          Ευτυχιανός εις κάμινον ημμένην,

·          Ως ίππος εις πεδίον ήν, τό τού λόγου.

·          Πύρ Κυπριανός καρτερήσας καμίνου

·          Εξώτερον πύρ, ο Γραφή λέγει, φύγε.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Παύλου καί Ιουλιανής τής αδελφής αυτού.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων θύρσου, Λευκίου, Κορωνάτου καί τής συνοδίας αυτών, καί η σύναξις τής Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου καί αειπαρθένου Μαρίας εν τοίς Αρματίου.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Εικόνος χρυσής

Ο νούς σου φαιδρός, πυρακτούμενος σοφέ τώ θείω πόθω ηγαλλιάτο καί ευφραίνετο, μέσον φλογός ισταμένου σου, ώσπερ τών τριών ποτε Παίδων, μεθών πιστώς ανεκραύγαζες, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Ορώντες φλογός, συνεστώτάς σοι σοφέ μέσον Αγγέλους, μορφή αρρήτω εξαστράπτοντας, οι θεωροί κατεπλήττοντο, καί πρός υμνωδίαν τραπέντες, τώ Δεσπότη εκραύγαζον, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Νοϊ καθαρώ, συνεστώς τοίς νοεροίς ύμνοις Αγγέλοις, μέσον καμίνου αγαλλόμενος, τόν υπεράγαθον Κύριον, ώσπερ χαλινούντα τήν φλόγα, καί μελωδούντά σε σώζοντα, Ευλογητός εί ο Θεός ο τών Πατέρων ημών.

Θεοτοκίον

Χωρίον Θεού, καί παλάτιον τερπνόν καί θείος θρόνος, εν ώ ο καθίσας ητοιμάσατο, πάσι καθέδραν ουράνιον, ώφθης Παναγία Παρθένε, διά τούτό σοι κράζομεν, Ευλογημένη η Θεόν σαρκί κυήσασα.

Ωδή η'

Τόν εν καμίνω τού πυρός

Ακαταγώνιστον ορών, ό παράφρων δικαστής σέ γενναιόφρον, εν τώ λωροτομείσθαι, μέχρις οστέων αυτών, προσάγει όνυξι σπαράττων σε, πληγάς αφορήτους, πληγωθείς ανιάτως.

Ρήμα Θεού εξ ουρανού, εις υπήκοον παντός τού πλήθους μάρτυς, προσηνέχθη σοι Μύρων, πρός τάς εκείσε καλούν, αρρήτους καταπαύσεις ένδοξε, καί τάς τών Αγγέλων, τερπνάς χοροστασίας.

Ίστασο ώσπερ Δανιήλ, εν τώ μέσω τών θηρών ευλαβουμένων, τό μακάριον πάθος, καί τών αγώνων τών σών, παμμάκαρ τό άπειρον μέγεθος, ζώση τε φωνή σου, αντιλαμβανομένων.

Θεοτοκίον

Νυγείς τώ βέλει τού εχθρού, τήν ψυχήν ολοτελώς ετραυματίσθην, καί ανίατα πάσχων, η τόν Σωτήρα Χριστόν, αρρήτως τεκούσα Πανάμωμε, ίασαί με σώσον, ελπίς απηλπισμένων.

Ο Ειρμός

«Τόν εν καμίνω τού πυρός, τών Εβραίων τοίς Παισί συγκαταβάντα, καί τήν φλόγα εις δρόσον, μεταβαλόντα Θεόν, υμνείτε τά έργα ως Κύριον, καί υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον

Ίνα τήν μέλλουσαν δόξαν, καί τό άφραστον κάλλος, Χριστού τού αθλοθέτου κατιδείν, αξιωθής γενναιότατε, υποκλίνεις αυχένα, καί δέχη τήν τού ξίφους εκτομήν, καί χαράς τών μαρτύρων, πληροίς τάς θείας φάλαγγας.

Ώσπερ ηδύπνοον μύρον, αξιάγαστε Μύρων, μυρίζουσα καρδίας τών πιστών, η αξιάγαστος μνήμη σου, τοίς ποθούσιν επέστη, εν ή πανηγυρίζοντας ημάς, ευωδίας ενθέου, ταίς σαίς πρεσβείαις πλήρωσον.

Σού Αχαϊα καυχάται, τοίς σπαργάνοις καί άθλοις, γενναίε τού Κυρίου αθλητά, πλέον δέ τέρπεται Κύζικος, τό πολύαθλον σώμα, κατέχουσα ως όλβον αληθή, καί πηγήν ιαμάτων, καί νόσων καθαρτήριον.

Η τών Αγίων απάντων, εκλεκτή εν υψίστοις, μητρόπολις Σιών η νοητή, τών πρωτοτόκων ως γέγραπται, η σεπτή Εκκλησία, ως μάρτυρα αεί υπέρ ημών, δυσωπούντά σε έχει, μαρτύρων ακροθίνιον.

Θεοτοκίον

Φωνήν βοώμέν σοι πάντες, τού Αγγέλου Παρθένε, παλάτιον καί θρόνε τού Θεού, Χαίρε, δι' ής ηξιώθημεν ουρανών βασιλείας, οι πάλαι απωσθέντες τή φθορά, καί τό κάλλος τό πρώτον αφρόνως απολέσαντες.

Ο Ειρμός

«Τόν εκ Θεού Θεόν Λόγον, τόν αρρήτω σοφία, ήκοντα καινουργήσαι τόν Αδάμ, βρώσει φθορά, πεπτωκότα δεινώς, εξ Αγίας Παρθένου, αφράστως σαρκωθέντα δι' ημάς, οι πιστοί ομοφρόνως, εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Γυναίκες ακουτίσθητε

Μυρίπνοον ως ρόδον σε, η Εκλησία κέκτηται, Μύρων πολύαθλε μάρτυς, τού γάρ Χριστού ευωδία, εδείχθης παναοίδιμε, υπέρ ού χαιρων ήθλησας, παρ' ού καί δόξης έτυχες, πρός όν αεί μνημονεύεις, τών σέ τιμώντων εκ πόθου.

Καί τής Εορτής

Ο ουρανόν τοις άστροις

Μετά βροντής εν νεφέλαις, τούς Αποστόλους ο Σωτήρ, πρός τήν τεκούσαν εκπέμπει, πόθω κηδεύσοντας αυτήν, κατέρχεται δέ καί ούτος, δορυφορούντων Αγγέλων.

Είς τόν Στίχον τών Αίνων, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος β'

Οίκος τού Εφραθά

Νύμφην σε τού Θεού, η άνω βασιλεία, τών εκλεκτών η δόξα, προσδέχεται Παρθένε, πρός σόν Υιόν χωρήσασαν.

Στίχ. Ανάστηθι Κύριε εις τήν ανάπαυσίν σου.

Δήμος τών Μαθητών, αθροίζεται κηδεύσαι, Μητέρα Θεοτόκον, ελθόντες εκ περάτων, παντοδυνάμω νεύματι.

Στίχ.  Ώμοσε Κύριος τώ Δαυίδ αλήθειαν.

Δόξα εν ουρανώ, επί γής ευφροσύνη, η γάρ τού Κτίστoυ, Μήτηρ, χερσί ταίς τού Δεσπότου, ψυχήν νύν παρατίθησι.

Δόξα... Καί νύν...

Ήχος πλ. δ'

Λέοντος Δεσπότου

Πιστούμενος Ιησούς, ο Υιός σου Θεοτόκε καί Θεός ημών, τάς δύο φύσεις αυτού, ως μέν άνθρωπος θνήσκει, ως δέ Θεός εξανίσταται, καί σέ Θεομήτορ, νόμω φύσεως θανείν ευδόκησεν, ίνα μή τοίς απίστοις, φαντασία νομισθή ή οικονομία, Μετέβης δέ πρός ουρανούς η επουράνιος νύμφη, ως εκ παστού τού σκήνους σου, γήθεν απάρασα, Ηγιάσθη ο αιθήρ έν τή ανόδω σου, ως εφωτίσθη η γή εν τώ τόκω σου, Προπέμπουσιν Απόστολοι καί Άγγελοι υποδέχονται, Όθεν κηδεύσαντες τό πανάχραντον σώμά σου, καί επιτάφιον ύμνον εξάδοντες, μετάρσιον έβλεπον, καί φόβω έλεγον, Αύτη η αλλοίωσις τής δεξιάς τού Υψίστου, αυτός γάρ εν μέσω σου, καί ου σαλευθήση, Αλλ' ώ πολυύμνητε Κόρη, μή διαλίπης ημάς εποπτεύουσα, ημείς γάρ λαός σου, καί πρόβατα νομής σου, καί τό όνομά σου επικεκλήμεθα, αιτούμενοι διά σού σωτηρίαν, καί μέγα έλεος.

Απόλυσις